Blueshappening Zelzate The Mighty Black Camel - Blind B & The Visionairs - Wilk - Jon Amor Trio Zelzate (12-08-2023) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: Zelzate Blues © Rootsville 2023

Dat er nog zekerheden zijn in het leven, dat weet iedereen. Eén van die zekerheden is de Blueshappening in Zelzate op de 2de zaterdag van augustus. Altijd fijn om een bezoekje te brengen aan Ivan & co, want ze weten toch altijd een leuke affiche in elkaar te knutselen en dit allemaal gratis. Geen enkele reden om thuis te blijven dus, ware het niet dat de weergoden er alweer trachten een stokje voor te steken. Maar dit keer lukte hen dat niet, want na een donkere ochtend, knalde de zon door het wolkendek en werden we gezegend met aangenaam bluesweer. Hell yeah !!

Vier bands op het programma dit jaar en naar goede gewoonte ook steeds Belgisch werk op de affiche. Zo ging vandaag het festival van start met The Mighty Black Camel. Blues is in Balegem nooit weggeweest.

Een hoog risicocontact op jonge leeftijd met het legendarische bluescafé de Klokke en de bassist van de first real Balegem Bluesband , was genoeg voor gitarist Polle om een band op te richten. Een goeie band, vraagt een strakke drummer, een diepe bassist, een vingervlugge gitarist en een hese bezwerende stem. Dat mengsel geeft deze band de vorm die ze nu hebben en zorgt voor elektrische powerblues. De band bestaat uit Polle Stevens (gitaar), Wim Steven (bas), Kobe Simoens (zang) en Roel Stevens (drums). Voeg daarbij Niel Verhees aan de keys en de bende is compleet.

Er was al redelijk wat volk afgezakt voor dit eerste optreden, wat uiteindelijk een aangename verrassing bleek te zijn. Strakke ritmes, stevig en met een zanger die een stem heeft als schuurpapier. Een jong lijf met een stem van een zestigjarige die al heel zijn leven dagelijk 3 pakken groene Michel rookt en een fles bourbon naar binnenkapt. Nou moe, wat een stem diene gast. Verzorgde set met songs als ‘Blue Jeans Blues’, ‘Do I Move You’, ‘Born Under A Bad Sign’, ‘Tennessee Mojo’ of ‘Boom Boom’. De aanwezigen konden het allemaal best pruimen.

Voor de tweede band van de dag was Ivan gaan vissen in de blues wateren van Nederland en kon daar Blind B. & The Visionairs van zijn haak halen. Mooie vangst als je het mij vraagt. De band werd gevormd rond bassist Bart Kamp, met aan zijn zijde topgitarist Richard van Bergen, zanger en mondharmonicaspeler Boy Vielvoye en drummer Frankie Duindam.

Allemaal blues Awards genomineerden en winnaars bij onze Noorderburen. Geen vast repertoire bij deze mannen maar een afwisseling van nieuwe songs afgewisseld met lekkere grooves. Oudere songs overgoten met een eigen vettige saus en heel vaak met een lekkere southern feeling. Alvast een band waar het speelplezier vanaf spat. Zonder afbreuk te doen aan de kwaliteiten van de vorige band, maar dit was toch van een ander kaliber .

Shaken, swingen, stevige gitaarriffs en een snerpende harmonica, voeg daarbij een beukende ritmesectie en de boel was compleet. Blues van de bovenste plank en daar waar het bij de vorige band soms wat kabbelde, bleef hier de spanning hoog en meer dan genietbaar. Boy en Richard wisselden de zang af en zo begon Boy met ‘Tramp’, waarna Richard ‘She’s Dynamite’ het plein in slingerde. ‘Walking To My Baby’, ‘You Don’t Have To Go’ of zelfs ‘Mess Around’ van Ray Charles, werden ons deel. Fun op het podium en ambiance op het plein. En dat bleef zo gedurende heel de set dat naar het einde toeging met ‘Love Her With A Feeling’, ‘Big Chief’ om af te sluiten met ‘Ride With Me’. Dit was een optreden waar ik echt heb van genoten.

Terug naar België voor band #3 en meteen ook de voorlaatste act van de avond, waar Ivan en de zijnen in de regio waren gebleven want WILK stond thans op het programma. Voor ik ze aan het werk zag op Hageland Blues & Roots en Swing vorig jaar, deed de naam bij mij geen belletje rinkelen. Ondertussen is deze Gentse band, alvast geen onbekende meer in onze contreien, met een mix was van blues, rock, soul  en psychedelica...nou moe, zou Guust Flater zeggen.

Toch nog even meegeven dat de band bestaat uit Jorg Dhondt(zang en gitaar), Jan Borré aan de toetsen, Jef Ghijselen (bas), Katty van Kerkhove (Baritone sax & alt sax), Stijn Despiegelaere (tenor sax), Siebe Duthoit (trompet) en aan de drums Jan Servaes, zowaar de broer van Gert Servaes van Boogie Beasts. Het drummen zit blijkbaar in de familie. Dat het stevig ging worden daar waren geen twijfels over. Het was ondertussen al een hele tijd geleden dat ik de band aan het werk zag en was dus benieuwd naar de gemaakte vorderingen ondertussen.

Stuk voor stuk klasbakken van muzikanten, amai. Het blazerstrio verdient een heel dikke pluim en hetzelfde kan gezegd worden van toetsenman Jan Borré. De ritmesectie staat als een huis en dat Jorg een stukje gitaar kan spelen dat weten we wel al een tijdje. De set startte aangenaam met ‘Yes’ gevolgd door ‘Ceasar’ een fijn nummer waarmee Jorg zijn respect voor zijn grootvader in de muziek vereeuwigt. ‘

Less Is More’ wordt dan opgedragen aan één van de aanwezigen en ‘Worry Mama’ gaat naar de mama van Jorg, die zelf op de eerste rij staat om haar zoon aan het werk te zien. Er wordt verder gegaan met ‘Before It Has Begun’, ‘Gold Rush’ en ‘Running man’ om af te sluiten. Allemaal best ok, maar persoonlijk vond ik de nummers veel te langdradig, duren en blijven duren en voor mij net iets teveel van het goede. Zoals Jorg zelf zingt: “Less is more”.

De afsluiter van de dag kwam uit de UK. Met de Jon Amor Trio, had de organisatie een band binnen gehaald die ik in een eeuwigheid niet meer had gezien. Jon Amor is nog gekend van bij The Hoax en startte nadien zijn eigen Jon Amor Bluesgroup op.

Ondertussen is hij al een hele tijd bezig met zijn trio waarin we , behalve hemzelf, ook Jerry Soffe op bas en Tom Gilkes aan het drumstel terugvinden. Ik vermoedde dat wij ons konden verwachten aan de obligate blues-rock met veel nadruk op de gitaar, en laat dat nou niet echt mijn ding zijn. Enfin, we zouden wel zien.

Het begon alvast onder een slecht gesternte toen bleek dat de drummer ziek in het hotel zat. Er werd ijverig naar een reservedrummer gezocht en gevonden met Didier Feys (Maxwell Street). Clou van de zaak is dat Didier zijn “gear” had opgesteld , de drummer plots op het toneel verscheen en compleet genezen leek te zijn. Begrijpen wie begrijpen kan. Uiteindelijk kon de band van start gaan en meteen aan een hels tempo met ‘Graveyard’, ‘Miss James’ en ‘Birdnest’. Eigenlijk kon ik het wel best pruimen, maar een echte fan van het genre zal ik waarschijnlijk nooit worden.

Bij deze was dan ook het doek gevallen over deze editie van de Blueshappenning. Ik denk dat Ivan en zijn kornuiten kunnen terugblikken op een geslaagde editie met veel volk en mooi weer. Ik zou zeggen alvast tot volgende jaar !

Marcel